'Ein klein henn leget alle tage...'
Test en afbeelding:
Jacob Cats: Ein klein henn leget alle tage, da ein Strauss im jahr nur eins.
Zinnebeeld uit 'Spiegel van den Ouden ende Nieuwen Tijdt', 1632 (deel II: XIV)
Opmerking:
dit wil zoveel zeggen als: "Grote winst verleidt, kleine winst verrijkt." Wij hebben dit principe uitgeprobeerd (o.a. met de democratische prijs voor een abonnement op Blauwblad) maar zonder de verkoop van mijn beeldend werk kon ik Eylaes! amper nog een ei over mijn boterham klutsen...
Derde #MadCats emblema dat als mosterd kleur gaf aan het 'Potluck Kunstenfestival ten Blauwenhuize (mei 2021, Sint-Niklaas).
Eerder verschenen in Blauwblad No. 02, mei 2021: p. 59.
Walk of Shame/Walk of Fame
Wij zullen ons hier niet uitspreken over hoe het gesteld is met de onderstebovenkamers van onze beleidsvoeders* of experten maar in een benarde epidemiologische situatie klokt* onze verbeelding overuren! Het POTLUCK project illustreert namelijk op voorbeeldige wijze de methoden, denkdeelden, processen en ambities van het Blauwhausproject of -narratief.
We klampen ons vast aan een handvol aanknopingspunten of HekkenKruissleutels om het Houten Hekwerk (PL #10) weer te openen, zoals #ActesdePrésences, #AirCrafts, #BesteBeetjes, #MakingisConnecting en #HerstellingsWerkzaamHeden.
We braken* ons hoofd over alternatieve benaderingen en presentatiewijzen zoals een drive-in cinema (aan het atelierraam) of een takeaway picknick (die zich met bubbles zou kunnen verplaatsten naar het publieke domein van het buurtpark) maar toverden uiteindelijk nog een derde weg uit onze mouwen: de papieren kruisweg die nu in uw handen zweeft*. Hierin wordt met een knipoog de Walk of Shame geschetst waar het tentoonstellingstraject en het scenario van het digitalig voorspel* elkaar ontmoetten.
Op de volgende pagina's bespreken we in beknopte bewoordingen de verschillende interventies die in samenwerking met het 'Creamteam' werden gerealiseerd. Het 'Creamteam for POTLUCK' bestond uit Baldvin Einarsson, Bibi Diabokua, Blauwe Wolk, Eva Verbruggen, Ilse Van Roy, Isabel Bouttens, Jana Arns, Kelly Schacht, Madeleine Wermenbol, Martine Coppens, Melvin Vanderstylen, Pieter Léon Vermeersch, Robbert&Frank Frank&Robbert, Robin Asterisk*, Sarah Corynen, Stefanie François, Warre Mulder en Wim Wauman.
Tekst eerder verschenen in Blauwblad No. 02, mei 2021 (p. 9)
Afbeelding: Baldvin Einarsson voor Blauwhaus: The Truth About..., 2021 Concrete tile: 50 x 50 x 4 cm
Luchtschepen voor de Plaatselijke Bewolking
Madeleine Wermenbol en Wim Wauman en Isabel Bouttens voor Blauwhaus: Luchtschepen voor de Plaatselijke Bewolking, 2021
Wol en textiel: verschillende afmetingen
"Een van de voornaamste drijfveren voor de geplande POTLUCK happening was het organiseren van een tweede (gezellige) 'Sole Mio' Picknick op 1 mei en dus hebben we de Luchtschepen voor de Plaatselijke Bewolking uitgenodigd om die dag in onze voorspeltuin* te landen. Madeleine Wermenbol ontwierp en betoverde samen met Blauwe Wolk en Robin Asterisk* vijf oude wollen dekens tot vliegende tapijten met borduurwerk, stukken stof met bamboeprint (de afgedankte gordijnen aan de voordeur), verschillende labels, teksten en symbolen van Wim Wauman en Isabel Bouttens uit het Blauwhausnarratief." (Ondertussen groeit de reeks verder aan en maakten we nog twee nieuwe Luchtschepen die via pop-up verschijningen werden gepresenteerd tijdens het Kunstenfestival Watou2021.)
Des vraies bons vivants ne se lèvent pas des sous-venirs.
Ils racontent les histoires des porteurs des bonnes heures
et ils se lavent au vent doux des tableaux vivants.
Gepubliceerd in Blauwblad No. 02: PL #12, 2020
Snavelstaarderij*
De overdrachtelijke betekenis van begrijpen
‘met het verstand vatten, doorgronden’
is opgekomen bij de mystici. [1]
De etymologische snavel* van het werkwoord ‘begrijpen’ zou dus zo goed als onzeker* wijzen in de richting van Het Grijpende Verstand maar dat is weer een kakelvers concept of personage dat ons alvast sterrenstof-tot-nadenken schenkt voor een volgende editie.
Ondanks deze korte afdwaling die reeds in de kleine broodschap werd ingebed, willen wij het vandaag toch liever over een andere woordkeuze hebben: die van de recreativiteit.
‘Recreatief’ betekent volgens den Dikke[2] en zijn vrienden ‘ter ontspanning; met het oog op plezieruitjes’, maar zij slaan de bal ferm mis en zouden beter wat meer aan denksporten doen. Wij weten immers dat het Dietse recreacie wijst op ‘verzachting en troost (soelaas)’. Het woord is afgeleid van klassiek Latijn recreāre: ‘opnieuw scheppen, weer doen opleven, verkwikken’. Als Opkrikkertje kan dat woord dus wel tellen (al houden wij niet van #AbsoluteCijfers).
Recreatieve activiteiten (of teksten) beogen dus oorspronkelijk een heilzaam effect en zijn bovenal gericht op ‘herstel’; niet zozeer op wat vaak wordt verkocht als ‘amusement’ of (vrijblijvend) ‘plezier’. Het ware plezier of vermaak is heilzaam, zowel voor wie het ervaart, als voor wie het organiseert of deelt.
Wijst de snavel van het (Blauwhaus) snavelkompas vandaag misschien al in de richting van een manifest voor een nieuwe stroming in de scheppende kunsten: de recreatiek of het recreativisme?
Tekst en illustratie: eerder verschenen in Blauwblad No. 01, feb. 2021 (p. 6-7).
Voetnootjes:
[1] M. Philippa, F. Debrabandere, A. Quak, T. Schoonheim en N. van der Sijs (2003-2009): Etymologisch Woordenboek van het Nederlands, 4 delen, Amsterdam.
[2] (den) Dikke Van Dale (woordenboek).
Intentieverklaring
Wat wil het Blauwhaus met hun betaalde vriendschappen of aflaten en Blauwblad nu eigenlijk bereiken? Waartou[1] zal dit alles leiden? Deze pertinente vraag brandt op Ssssst[2] haar zilte lippen.
Het antwoord is meervoudig maar niet zo moeilijk te begrijpen.
We zochten een alternatief om onze ideeën, ons werkproces en onze verzinsels (met u) te kunnen delen. We stonden te popelen om de gasten en kompanen van ons gelegenheidscollectief af en toe eens een Schone Schijnwerper aan te bieden en om in één beweging ook een vertrouwensband rond de snavels van een hemelsbreed publiek te smeden.
Wij nodigden u ook uit als getuigen tijdens de totstandkoming van ons voortkabbelend Blauwhausscheppingsverhaal. Voor die primeur en als 'aflaat' om onze post- en drukkosten te dekken vroegen wij een bescheiden bijdrage van 21€. Ons self-publishing project steunt dus op wederzijds engagement en crowdfunding. Daarin las Blauwe Wolk de volgende formule:
Crowdfunding = cloudfunding = cloudfeeding = crowdfeeding.
De crowd geeft een peulschil of enkele apennoten aan de wolk, waardoor de wolk wordt gevoed. Op zijn beurt kan de wolk de crowd (of school van vogelingen*) voeden met recreatieve ideeën, beeldige kunst of ernstige spielerei. Gevrijwaard van de gekapitaliseerde Epidemiologische Situatie, hoeft u zich daarvoor nauwelijks te verplaatsen. Wij zorgen er (soms eigenhandig) voor dat onze gerechtjes, voor een appel of een ei (meermaals per jaar) tot aan uw deur – bijna tot in uw luie zetel – worden afgeleverd wanneer de tijd rijp is.
Tekst: eerder verschenen in Blauwblad No. 01, feb. 2021 (p. 8).
Voetnootjes:
[1] Waartou — koosnaam voor Watou, een dorp in de westhoek.
[2] Ssssst — een personage (slang) uit De Tuin van Gistern* en Morgen. (Zie Bb. No. 00: 4,24).
Kaartzegging (MMXXI.I.VIII)
Vandaag viel een nieuwe kaart uit de stapel. In Het Geheim van de Tarot, (een oud boek van Eden Gray) lees ik volgende duiding:
Beschrijving: tegen een achtergrond van bergen of pyramiden (sic) maakt een schildknaap een proklamatie (sic) bekend. Hij stelt de onsterfelijke boodschapper voor.
Betekenis: een blonde jongeman met blauwe ogen, een waarachtige geliefde, een brenger van boodschappen, brieven of tijdingen. Hij kan ook een kind, zowel een jongen als een meisje voorstellen. Wanneer deze kaart valt naast een kaart waarop een man is afgebeeld, dan betekent dat gunstig nieuws ten opzichte van de betekenis van die tweede kaart.
Omgekeerd: onplezierig nieuws, geen beslissing over een zaak van belang.
Toeval bestaat niet. Ik heb net enkele uitgesponnen werkdagen gejongleerd* met het Leesvoer voor dit Blauwblad en interpreteer deze kaart als een bevestiging dat wij met onze toverformule goed bezig zijn. Snavelstaren* we eindelijk naar de essentie, naar onze kern? Mogen we waarde hechten aan wat de kaarten ons vertellen? Over het doen van voorspellingen orakelde Pacuvius (geciteerd door Cicero en Michel de Montaigne)[1] het volgende:
Want wie de taal der vogels duiden, en meer afgaan
Op diereningewanden dan op het eigen verstand,
Kunnen, denk ik, beter worden aanhoord dan geloofd.
Oh Pacuvius, driewerf heil! Bedankt om te beamen dat we kunnen luisteren naar wat de kippen, kaarten of toverboeken ons willen zeggen, of naar wat ontspruit uit de navel van ons Spiegelei? Al was het maar om op recreatieve wijze over de tekens te praten of te schrijven.
Tekst en afbeelding: eerder verschenen in Blauwblad No. 01, maart 2021 (p. 10-11).
Voetnootje:
[1] Cicero: Over het orakelen (I, 131) in Michel de Montaigne (1580-1588): De Essays (Amsterdam: Athenaeum, 2019: 58).
Book of Songs: The Loophole
Between the blues, keyholes n’ shrouded wings,
the deepest oceans and laurel wreath springs,
the fishtails dance – the spirit world spins
fueling the merry-go-round – still
the water rises where the tightrope swings.
Hear, hear.
Mayday, mayday.
Oh dear, it’s nearly payday!
Unlike the wealth found in diamond mines
or the leaves of maidenhair trees tumbling
generously towards the fortunate kind,
we find ourselves cornered and crumbling
burdened with peanuts and deadlines.
-
Beyond the clouds, loopholes n’ clues in things
the steepest mountains, flying fisherkings[1]
two hands joined – gesture of noble twins
stirring the fertile ground – until
Snowball[2] awakes and the doorbell rings.
Dear, hear.
Time to thank you.
Maybe, it’s almost May Day!
Despite the health risk and harsh guidelines
or the brain drain of salty sand tumbling,
prosperities – triggered by a state of mind –
keep our fingers FenceCrossed[3] n' mumbling:
Shiny tails up with an abundance of absurd signs.
Tekst en illustratie: eerder verschenen in Blauwblad No. 01, feb. 2021 (p. 17-20).
Voetnootjes:
[1] De Fisher King' of Visserskoning is de bewaker van de Heilige Graal in graallegenden. 'Kingfishers' (Alcedinidea) is de naam voor de familie van kleine, fel gekleurde vogels zoals het ijsvogeltje.
[2] Snowball ('Sneeuwbal') is een personage (slapend varken) uit De Tuin van Gistern* en Morgen. Bij de ingang van zijn hol hangt een bel/klok met de vier evangelisten, een gefineerde diamant en het huisnummer is 17.
[3] Zie Wauman, Wim (2019): (Blauwhaus) GetijdenBoek/Book of Tides: 22, 114, 129; blue pages 13, 25.
Opkrikkertjes
In de tuin van het Welzijnshuis in Sint-Niklaas, op een flinke boogscheut van mijn Bewustzijnshuis, staat sinds kort een beeld van ‘prinses’ Delphine ‘van Saksen-Coburg’ Boël[1] dat ruikt naar de vzw Kunst in de Stad. Een mens zou voor minder zijn stoute modderschoenen aantrekken en naar den buiten vluchten om zich te vergapen aan grazende koeien of fraaie waterkippen (zoals bij de gracht rond Fort Liezele in Puurs) maar omwille van deze zwaarwichtige tijden en de beperkte omvang van dit blad, maak ik aan haar schrijf- en laswerk verder geen woorden meer vuil. Tot zover mijn pseudo-literaire bijdrage aan de goedkope kritiek.
't Is gelukkig niet al Kommer en Kwel die de klok slaan en wij verheugen ons alvast op een rijkgevuld voorjaar boomvol* culturele evenementen. Zo kijk ik alvast halsreikend uit naar de eerste week van maart voor mijn korte schrijversresidentie in het 'Huis van de Dichter' in Watou. Blauwe Wolk knoopte aan het dorp alvast een nieuwe koosnaam. Alle trage wegen leiden naar Waartou?
We zijn ook in onze nopjes omdat het Vlaams Audiovisueel Fonds (Innovatielab) ons een subsidie en coachingstraject heeft toegekend voor de ontwikkeling (en voor 'het scenario') van ons experimenteel animatieflmproject Yestoday’s Garden (i.s.m. producent Lunanime, Gent). Er lijkt zich zelfs al een fraai plan af te tekenen in de zwarte aarde van Isabel haar tuin.
En wie onze Tuin van Gistern* en Morgen uit ons vorig Blauwblad eens in het echt wil aanschouwen, kan natuurlijk ook nog tot eind 2021 terecht in de Sint-Martinuskerk van Aalst. Wij hebben zelfs horen waaien dat er intussen zowaar ook ter plaatse al een (beknopte) folder ter beschikking is. En zoals het klokje daar in de kerk tikt, tikt het vast nergens.
Tekst en foto: eerder verschenen in Blauwblad No. 01, feb. 2021 (p. 22-23).
Fenomenologische overpijnzing*
Het inwisselbare Eÿdt-fenomeen (welgenoemd naar de taalkunstige* Dr. Eÿdt von Kirchheim) is een fenomenologische hypothese die uitgaat van de inwisselbaarheid van specifieke letters, accenten en leestekens. Het fenomeen werd door von Kirchheim ontdekt, beschreven en onderzocht via een uiterst disputabel experiment aangaande de simultaan gestimuleerde grammaticale verwarring en vereenvoudiging.
Dr. Eydt von Kirchheim ontwierp op basis van zijn onderzoek een codetaal vol verraderlijke inconsistenties en knipogen met als doel de alertheid van lezers aan te scherpen. Via moedwillige manipulaties van de geschreven taal, gebaseerd op het bijzondere leven van Schoonheidsfoutjes, etymologische betekenisverschuivingen en vermeende fonetische verwantschappen, streefde von Kirchheim naar een levendig en efficiënt taalgebruik.
Het fenomeen manifesteert zich onder meer via klassieke instinkers zoals -dt-fouten en taalkunstige verhaspelingen "die al dan niet bewust in de geschreven taal opduiken of werden geïntroduceert".
Ook de 'vereenvoudiging' van bijvoorbeeld 'ii' naar 'ï', of 'ij' naar 'ÿ', is typerend voor het inwisselbare Eÿdt-fenomeen.
Von Kirchheim waagde zich echter nooit aan een filosofische analyse en schreef in zijn testament dat éénieder die beschikt over de juiste inzichten zich zou kunnen wagen aan een diepgravend onderzoek en inzage zou krijgen in zijn aantekeningen en geschriften. Het peinlijke aan de situate is echter dat zijn geschriften grotendeels werden opgeslorpt door een uitslaande brand en bovendien in de loop der jaren door Schoonheidsfoutjes werden aangevreten.
Tekst: eerder verschenen in Blauwblad No. 01, feb. 2021 (p. 26).
De Pekvogel
Oskar ‘Voor’ de Pekvogel had weer malchance. Vorige week kreeg hij nog te krampen* met licht ontvlambare dampen, tot plots bleek dat de nood hoger was dan de hoogste tak.
Hij keerde zijn staart naar het ruggensteuntje, bezong wat onder zijn lenden verscheen met een olijk kreuntje en spuwde alles weer uit op het onbeschreven blad van een laaghangende tak.
Oskar had zich tegoed gedaan aan ons Leesvoer en at zijn buik bol* aan de sappige verze* vruchtenconfituur op ons hemels krokant korstje brood. Eens je de smaak te pakken hebt, is het best verslavend spul. Gelukkig zijn onze porties niet te royaal en dat kunnen de Zegswijzen Waan en Onmin wellicht beamen:
Wie den Dikke[1] niet weert, 't fijne niet eert!
Tekst en illustratie: eerder verschenen in Blauwblad No. 01, feb. 2021 (p. 27).
Voetnootje:
[1] (den) Dikke Van Dale (woordenboek).