Deze openbare brief kondigde de slotfase aan van mijn PhD-onderzoeksopdracht in de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen onder de vlag Making Waves: A Play with Arts and Crafts.

Oskar ‘Voor’ de Pekvogel had weer malchance. Vorige week kreeg hij nog te krampen* met licht ontvlambare dampen, tot plots bleek dat de nood hoger was dan de hoogste tak.

Elk jaar stuurt Blauwhaus de versste kerskaart* naar hun vrienden, partners en contacten. Dit jaar werd ze geschreven door een broodschrijver die zijn vrijvogels met ankers aan banden liet leggen door een spreekwoordelijke taalschat uit 1946: een vos die kraait als een ezel die krabt aan zijn fladderstaart, en die om den brode allerlei duiven verkoopt.

Traag maar gestaag knopen we dit jaar achter en tussen de twee benen van één kreupelhouten sukkelaarskruk ook een staart aan het Blauwhausverhaal dat reeds meer dan één lente kent...

Dit seizoen begint met een verdwaald Tempelboomblad, aangewaaid uit vreemde oorden, alsof de herfst reeds is begonnen; en met de veerkrachtige duif van Hoop: Polly Zomerbubbel. In haar krappe* zeepbel, een schitterend voorteken aan de wand, zien we de wereld dubbel. Zal de atmosfeer erin besloten, spetterend imploderen met een plof of knal?