H. cameleonis 'Kinky Sinrise'
Blessed with hot red curls – kinky
and fiery flowers blushing bright,
tasty 'n slender chameleon leaves,
a wavy stem, upright and tender
arousing fantasies of feverish delight:
A guilty pleasure - one of a kind,
a feisty feast for the dirty mind.
An aphrodisiac – not easily found
with strong psychoactive properties
concentrated in them spiral tubers,
like truffles hiding underground.
An eyecatcher – rare and radical,
like a trip on the merry-go-round
in a bowl of fish and a rave ingredient
for pimping a spicy dish:
whee whee - whish whish
This Hamamelis variety is mind-blowing
providing us pleasure and heavenly bliss,
but no-no-no happy ending, it usually is!
Wat eigen is
Wat eigen is aan het kunstenaarschap:
telkens weer het zoeken
naar de nieuwe definitie
die het vertrouwde ondermijnt
en wat verworven werd
met naam en faam ten offer brengt
opdat de vloek verdwijnt
als de metamorfose
met de reflectie rijmt
die in de poel verschijnt
op ‘t geknipt moment
in ‘t licht van Kairos [1]
die wat verborgen bleef
weer zichtbaar maakt
de kwaliteit die achterblijft
als echo van wat heeft bestaan
tot de erfenis die boven drijft
toch weer door de vingers glipt
wanneer ook zij vergaan
…met wat eigen was aan eigenaardend* stilzitten om het middelpunt te vinden tussen het hoofd in de wolken en twee voeten op de grond, luisterend naar de ademhaling die van luchtkastelen droomt en de slag tegen ‘t vergeten die door de maker stroomt.
Tekst en foto: eerder verschenen in Blauwblad No. 05, feb. 2022 (p. 30-31).
Foto: Wim Wauman: Solanum sanctimonialis, 2009
Voetnootje:
[1] Kairos: (Gr.) de mythologische personificatie van de (ideale) gelegenheid, het (juiste) moment, de uitgelezen kans om iets voor elkaar te krijgen.
Voor Jowan te Waartou
Op 21 augustus 2021 organiseerde de Stichting Johan van Geluwe een "Fandag" in het festivalhuis van Watou waarbij ook het Waartoublad van Blauwhaus even in de schijnwerpers werd gezet. We presenteerden onze (nieuwe) Luchtschepen[1] in de tuin; gaven een onzinnige speech vol #ScrabbleSpraak; er werd geproost en we trakteerden de gasten op een smaakvol #ProefStuk met pralines (op basis van 'bruisend vakantiewit') van Nicolas Vanaise (Yuzu, Gent) die vriendelijk werden geserveerd op een verse, tweezijdige grafische Blauwhauseditie: een hypnotiserend spinnewiel/zonnewijzer/kompas vol Blauwhausdoolverwijzingen*.
Tekst en afbeelding: eerder verschenen in Blauwblad No. 04, november 2021 (p. 6)
Foto: Chantal Pattyn en Wim Wauman in Waartou met een van de Luchtschepen voor de Plaatselijke Bewolking (van Madeleine Wermenbol i.s.m. Wim Wauman en Isabel Bouttens, 2021)
Voetnootje:
[1] Madeleine Wermenbol, Wim Wauman en Isabel Bouttens voor Blauwhaus: Luchtschepen voor de Plaatselijke Bewolking (2021); Zie Blauwblad No. 02, #12 / Blauwblad No. 03/Waartoublad, p. 39.
A-E-J-N-R-T-U-V-W
We wennen weer aan wat we eten
net nu we weten te vatten wat we waren
wanneer we verjaren en taartenvet vreten,
want waar we tranen voor vuurwater wanen,
natuurwetten tarten en 't uur verwarren,
weten we tovernetten tot jute te tanen.
Tot 't aura weer trouw ’t water over vaart
en Jowan van #Waartou naar Troje roteert.
Waar twee vrouwen 'n ouwe Tarottoren weven,
'n Voetnoot noteren en aan 'n ree toevertrouwen:
Er waren t'ontwaren twee tovernarren aan ’t roer.[1]
Tekst en afbeelding: eerder verschenen in Blauwblad No. 04, november 2021 (p.7)
Wim Wauman en Isabel Bouttens voor Blauwhaus: Spinnewiel, 2021 (verso)
Editie van 450 exemplaren: Ø 10 cm papier, inkt, stempels, lucifer
Opmerking: 'A-E-J-N-R-T-U-V-W' zijn de letters die voorkomen in 'Voor Johan te Waartou'
Voetnootje:
[1] Zie Blauwblad No. 03/Waartoublad, p. 6.
Twinkle
Toen we op zondag 4 juli (na het feestrijke openingsweekend van het kunstenfestival en een kort verblijf bij Jannik in de Blauwhuisstraat) een tweede keer[1] dwars door het venster aan de Kleine Markt stapten om een kromme-weg* huiswaarts te nemen, zorgde De Cleyne van Waartours nog voor een onverwachte verleiding (met klemtoon op 'vér' zoals dat hoort in Wáártou). Den zilveren draed van Ariadne had ons weer naar een nieuw doolhof geleid.
We hoorden een donkere zee van huisjesslakken kraken onder onze voeten; Ergens klonk muziek van dEUS ('Following Sea'); en we zagen fonteinen uit riooldeksels bruisen (een voorteken van de zondvloedige zomer?) tot we - als in een knip - uit een raam kropen in de Opperstraat (nr. 63) van Moerbeke-Waas... of all places!
Hier waren we kortelachs* nog geweest om naar aanleiding van een bescheiden kunstproject #FieldWork te verrichten en #WithinWalkingDistance het dorpskernlandschap af te dwalen*. De Sint-Antonius Abtkerk, alwaar Blauwhaus eventueel iets zou kunnen realiseren, bleek immers gebouwd bovenop de fundering van #OudeTorens en daar kunnen wij nimmer[2] aan weerstaan.
Wat Blauwe Wolk tijdens zijn dorpsintrede al meteen was opgevallen, waren de krinkelende gele heksenletters boven een lege vitrine in de Opperstraat: TWINKLE. In dezelfde straat, amper twee huisnummers voorbij het raam (waaruit wij herboren werden), had hij een logo met schaar en kam gezien: een 'teken' dat 't zwart schaap Atropos[3] voor zijn immer heen-en-weer flitsende en vaak overprikkelde geest bracht.
In de Sint-Antonius Abtkerk (waar 't varken Sneeuwbal[4] rust?) had Blauwe Wolk in het houtsnijwerk van de preekstoel een gevleugeld kinderhoofd opgemerkt dat hem herinnerde aan de Tarotkaart 'Twee van kelken' uit de Rider-Waite kaarten set.
De vegetale vorm van het poortbeslag werd gevectoriseerd tot contourlijn en houdt nu als zilverwerk de cover van dit Blauwblad samen. Isabel hertekende en bevrijdde de zwanen van 't juk der 'zwanenbanken' langs een 'voormalige spoorlijn', etc... In navolging van de 'grafische stempelsporen' die we in het Waartoublad achterlieten, maakten we met dergelijke 'aanwijsbare' plaats-specifieke (grafische) elementen een gestileerde 'collage' die met witte beletteringsfolie op het raam in de Opperstraat werd gekleefd (zie p. 8-9).
Voor de 'Blauwhauspresentatie' in de kerk, werd het 'Frame Work (Window of Opportunity)' van Wim Wauman uit 2016 aangepast en ingezet als verbindende structuur voor een compositie met werk van Madeleine Wermenbol, Warre Mulder en een geanimeerde projectie i.s.m. Isabel Bouttens. Iets verderop plaatsten we de Hoge Hoed met Pluimen en Streken[5] in een fraaie biechtstoel en we integreerden nog een tweetal weefwerken van Madeleine op welgekozen plaatsen verspreid door het historische gebouw.
Tekst en afbeeldingen: eerder verschenen in Blauwblad No. 04, november 2021 (p. 08-15).
Voetnootjes:
[1] Blauwblad No. 03/Waartoublad, p. 11.
[2] Blauwblad No. 00; p. 4-5, 18-19 / Bb No. 03/Waartoublad, p. 29
[3] Blauwblad No. 03/Waartoublad, p. 30-31.
[4] Blauwblad No. 00, p. 28-29.
[5] Eva Verbruggen en Wim Wauman voor Blauwhaus: Hoge Hoed met Pluimen en Streken, 2021. Zie Blauwblad No. 02, #22.
E-I-K-L-N-T-W
Wie twee wielen kietelt
lek ne leek ne killen tekkel likt,
enkel 't eiwit in twee kelken kwellen wil.
Blauwe Wolk wijst er ons op dat we bovenstaande idioot idioom al dan niet kunnen interpreteren als een tongtwister in #ScrabbleSpraak met als voornaamste bestaansreden de queeste naar de weinig verhelderende bron of graal der wijsheden als een koe.
Tekst: eerder verschenen in Blauwblad No. 04, november 2021 (p. 11) en voorafgegaan door het hiernavolgende op p. 8-9 en 10 ('Twinkle').
Opmerking: 'E-I-K-L-N-T-W' zijn de letters die voorkomen in 'Twinkle'
Verzilverd blauw
Hielden we ons in dit vijfde Blauwblad No. 4 al niet te lang vast aan het Hiernumaalsanker en wordt het geen hoogtij* om onze blauwe schuit weg te roeren* van Waartou en 't Barre Waasland?
Welke impressies veronzint* een Blauwe Wolk zoal in Parijs? We verslijten hier immers massaal onze schoenen. Het contrast tussen schoon en platvloers gaat er letterlijk ons hoofd te boven. We kijken liefst op naar de statige gebouwen maar moeten de plassen, obstakels en valkuilen voortdurend ontwijken dus staren we vooral naar onze tenen. Het is druk, heel druk en het leeuwendeel van de mensen scheert schijnbaar de toppen vanonder hun schenen*.
Ik zit op een terras met uitzicht op de hoofdingang van Gare du Nord. Mensen met kinderen hollen uit de claxonnerende taxi’s: het stationsgebouw in. Ik hoor Engels, Nederlands, en talen die ik niet begrijp. Je me prends une bière pression 'medium': 8,80 €. Dat klinkt luxueus maar het zicht op de neoclassicistische gevel wordt me grotendeels ontnomen door gele parasols met het opschrift ‘Pelforth’. Rolvaliezen, motoren en de opgefokte obers geven de toorn* aan.
Waarr wacht je nog op?
Kijk rrond, niet omhoog of naar je tenen,
schudt 't donkerrhout nu maar uit je veren,
schrijf 't verzilverd blauw bij 't vakantiewit
en je zal zien: 't spoorr loopt ni dood
- 't tij zal wel keren.
Afbeelding: #ProefStuk van het textiel dat werd gebruikt door het #Dreamteam van Christo & Jeanne Claude (zaliger) bij het inpakken van de Arc de Triomphe in Parijs (2021).
Tekst en foto: eerder verschenen in Blauwblad No. 04, nov. 2021 (p. 16).
#AbsoluteCijfers
Afbeelding: eerder verschenen in Blauwblad No. 04, november 2021 (p. 17)
Foto: © Wim Wauman, Aracena, Spanje, juli 2021.
Don lo cavecs vos ahura
Waar het ronddompelend* gezelschap zich bovenal door aangesproken wist, was de pastourelle L'autrier jost'una sebissa ('Laatst zag ik naast een heg', c. 1130-1148) van Marcabru, een voorloper van de trobar clus (hermetische poëzie) en een vondeling die naar verluidt Pan Perdut ('verloren brood') genoemd werd.
Het liedje is gestructureerd als een debat tussen een pienter herderinnetje en een ridder die haar wil verleiden. In de stem van het meisje (die de scheiding der maatschappelijke klassen verdedigt en de ridder gevat afwimpelt), weerklinkt de visie van de dichter (die de valse liefde verwerpelijk acht). Het lied eindigt met haar raadselachtige woorden en een orakelende uil...
Don lo cavecs vos ahura,
Que tals bad’ en la peintura
Qu’autre n’ espera la mana.
Aangezien bij Marcabru ieder woord zwanger van betekenis is, zou het weinig respectvol zijn om dit fragment tot één vers te vertalen. Deze twaalfde-eeuwse troubadour daagde zijn publiek immers uit en achtte iemand pas "wijs" als die de (volledige) betekenis van zijn woorden kon achterhalen en vatten. De etymologische snavel*[1] wijst er ons op dat we bovenstaand fragment min of meer kunnen interpreteren als...
Mijnheer, de uil (cryptisch) wijst (zoals een vogelwichelaar) er ons (wij twee) op dat zo iemand (zoals jij) louter (bewonderend) gaapt naar het geschilderde (oppervlak/uiterlijk), terwijl een ander (met name ik) hoopt op het (waarachtige) manna[2] (dat er onder verborgen zit). De uil - Heerr Grrimminck? - wijst ons met zijn pluimen op de waarde van het onleesbare. Het hermythisch* wezen?
Tekst en foto eerder verschenen in Blauwblad No. 04, november 2021 (p. 19-21)
Stefanie François en Wim Wauman voor Blauwhaus: Heerr Grrimminck, 2021
In-situ interventie in Arteventura, Corteconception (ES)
Voetnootje:
[1] Koelb, J.H. (2008): The Owl in Winter: The Final Tornada of Marcabru’s Pastourelle 'L’autrier jost’una sebissa'. Florilegium 25, 53-74.
[2] https://nl.wikipedia.org/wiki/Manna
De Schone Schijnwerper
Blauwe Wolk ontmoette Evelien Hiele (°1984, woont en werkt in Abele, FR/BE) eind mei tijdens de WARP-portfoliodagen in Sint-Niklaas en sindsdien hielp de fijnbesnaarde jonkvrouw de gebaarde ridder en zijn metgezel Robin Asterisk* meermaals uit de sloot. Ze vond lokaal verankerde vrijwilligers (Annie, Odette, Nestor,...) bereid om het Waartoublad van deur tot deur in brievenbussen te helpen, spijsde smaakvol onze lege magen en stelde een warm nest ter beschikking wanneer onze Luchtschepen voor de Plaatselijke Bewolking (na een kraag vol bruisend vakantiewit teveel) de goe geeeèst'n gaven in Waartou.
We kunnen de gastvrijheid van deze kunstenares hier nog lang bejubelen maar wat ziet Blauwe Wolk in haar peintura?
Wie O Wee, onthuist zich achter 't schilderspalet en torst golvend Blauwe Wolken rond 't pinkroze gat? Draagt knuffeldieren als offers naar voren, weet met verfstreken 't oog tactiel te bekoren en draait zich nimmer om voor 'n oma jurk, geen lang leven beschoren. Haar vaste stek en gezelschappelijke* kompanen stekeblind verloren? 't Is vast 'n wijze dame welomkringd*, hoekig maar wel onderwezen. De rest van 't wezen - 't manna - mag u er zelf in lezen: clownesk, veelgelaagd en onvolprezen.
"Ongewoon goede dingen zijn zeldzaam, daarom dient men matig te zijn bij het prijzen," orakelde Baltasar Gracián reeds in de 17e eeuw bij de 40e stelregel 'de algemene sympathie verwerven' uit zijn 300 stelregels tellende 'Handorakel' (zie Bb. 04: 18). Wij volgen die raad graag op want Evelien wist zich inmiddels ook al gelauwerd als laureate van de Prijs Jan Van Rijswijck-centrum en exposeert daarom t.e.m. 28 november (2021) bij WARP in Sint-Niklaas.
Tekst en afbeelding: eerder verschenen in Blauwblad No. 04, november 2021 (p. 22-23).
Afbeelding: © Evelien Hiele: Caring, 2020 (Olieverf of doek; 30 x 20 cm)