Fragment uit Blauwblad No. 00 (2021): p.10-11:

Traag maar gestaag knopen we dit jaar achter en tussen de twee benen van één kreupelhouten sukkelaarskruk ook een staart aan het Blauwhausavontuur dat reeds meer dan één lente kent. Toen Blauwe Wolk^[1] en de meermin Melusine nog worstelden met het complementaire trio Arts, Apes & Crafts^[2]; of als welbespraakte vogels en sluwe vossen nog boeken vulden over hun verlangen naar een kasteelherenleven in Het Barre Land^[3].

Helaas klinkt al hun gehinnik, geratel, gesis en langdradig gespin over oude legenden en heldendaden nu niet bepaald to the point en heeft hun vaag geklets en gezwever* op ’t eerste zicht ook ritmisch slechts weinig zin. Het verslag over die voorafgaande queeste staat immers zwart en blauw op wit gedrukt in ons GetijdenBoek^[4] dat werd vormgegeven door Madeleine Wermenbol die voor Sisyphus de Mantel der Naastenliefde van Sint-Martinus spon.

Tussen de schering en inslagdraden van dat weefwerk schemert De Nieuwe Maatstaf door: de gebroken spil en ruggengraat van ‘t nobel lastdier Sisyphus dat over berg en dal Sint-Martinus tot in ’t absurde droeg. Hij telt slechts anderhalve meter maar toch vergt het enige inspanning en een lenige denkoefening of twee om hem te doorgronden. Daarna draait hij gezwind het hoekje om.

Over die Martinus schreef Blauwe Wolk in zeven regels nog een zogenaamd rondelet met AbAabbA als rijmschema en vier lettergrepen voor A, acht voor de rest:

Sint-Martinus
die scheurde zijn mantel gedwee
Sint-Martinus
op tocht met z’n paard Sisyphus,
gaf één helft aan een stakker mee
zijn naam wel befaamd, niet blasé
Sint-Martinus