Fragment uit Blauwblad No. 02, 2021 (PL #21):

Het Spieghelei is de druppel die spijbelend door de mazen van het net glipt; die als een antenne of met een vlindereffect[1] golfjes uit het Hiernumaals laat binnenstromen in de onderstebovenkamer. Het is een broodnodig instrument om zichzelf reflectief op blind te staren; om te dolen door de geestrijke vertrekken van de verbeelding. Wim Wauman voorzag deze creatie van Ilse Van Roy van een gepaste sokkel en doopte de vrucht van haar arbeid om tot waarzeggersei om het uitgestrekte heden of Hiernumaals af te fluisteren*.

Op 1 mei trok Blauwe Wolk zich met gevederde hoed even terug voor een mediatieve* oefening. Het hartsgrondig kijken in dit Spieghelei maant ons immers met het snavelknipoog aan om ons te bezondigen aan die kraaiste* verze vruchtenconfituur*. Nadat we onze onderstebovenkamer met wolken en vilt (zie PL #22) hadden omwarmd* fluisterde het dooldrachtige* artefact onderstaande woorden: Sssst. Ik zie je graag!

De vreemdspakerige broodshappen* die het Spieghelei tijdens het voorspel met guitig accent tegen de oorschelp, de hamer en het aambeeld van Blauwe Wolk kreunde, kwamen terecht in de blauwe flessen van Les Porteurs des Bonnes Heures (zie ook PL #09).